Przyznam się od razu. Jestem w ponad połowie książki, ale już teraz muszę napisać kilka słów. Za bardzo się obawiam pomieszania emocji, uczuć z nią związanych. “Pozdrawiam i przepraszam” to nie jest łatwa lektura, którą można odłożyć i zająć się sprawami codziennymi. Nie chodzi tu również o język, a raczej o ładunek emocjonalny, który ukryty jest głęboko za używanymi przez autora słowami. Historia głównej bohaterki – Elsy jak i babci jest gorzko-słodka. Nie dostajemy prosto w serce i czytając kolejne strony, walczymy ze łzami. Historia Elsy jest pełna niedopowiedzeń wprost, co sprawia, że przeczytane fragmenty można analizować i wyciągać coraz to nowe wnioski. Czytając książkę, razem z dziewczynką odkrywamy postać babci przez co znów stajemy się małymi dziećmi i czujemy, że ta starsza pani staje się również naszą babcią.
Cudowna opowieść na długie wieczory!
Wydawnictwo o książce:
Zwykła powieść o niezwykłych ludziach. A może na odwrót.
Elsa ma siedem lat i jest inna. Babcia ma siedemdziesiąt siedem lat i jest szalona. Stoi nago na balkonie, mierząc z broni do paintballu w mężczyzn, którzy chcą rozmawiać o Jezusie. Ale jest też najlepszą, a zarazem jedyną przyjaciółką Elsy. Nocami Elsa i Babcia udają się do świata bajek – do Kraju-Między-Snem-A-Jawą i do królestwa Miamas. Bo tam każda istota jest niezwykła i nie trzeba udawać, że jest się kimś innym.
Kiedy Babcia umiera i zostawia serię listów z przeprosinami do osób, którym wyrządziła krzywdę, zaczyna się największa z przygód Elsy. Prowadzi ją na klatkę schodową, gdzie poznaje pijaków, potwory, psy bojowe i zwyczajne baby, ale również prawdę o bajkach i ich królestwach, i o Babci innej niż wszystkie.
